Met samengeknepen billen

De Final Stage van de Qualifying School voor de Europese Tour is een hel. Zes ronden achter elkaar, waarna slechts 30 van de 156 deelnemers een Tour kaart vor het volgende seizoen verdienen. Nieuwe talenten zijn er opgestaan en reputaties zijn er gesneuveld. Ook dit jaar was het weer spannend, al had dat mer te maken met de aanwezigheid van de Nederlanders dan de "makkelijke" winst van Engelsman Simon Khan (die sowieso niet op een Q-School thuis hoort).

Na vier dagen valt in dit toernooi de cut en kwalificeren de beste 70 spelers zich voor de laatste twee ronden. Nederland wist zich daarin door slechts twee landgenoten vertegenwoordigd; oude rot Rolf Muntz en Wil Besseling die zijn kaart op de Europese Tour aan het eind van afgelopen seizoen niet wist te behouden. De laatste dag werd duidelijk dat Muntz in het verhaal niet meer zou meespelen, maar Besseling wenste zich niet zomaar gewonnen te geven. De Noord-Hollander had op de laatste dag naar verwachting een ronde 66 nodig om zeker te zijn van een plaats bij de beste dertig.

En dus begon zo ook voor mij een spannende laatste dag. Ik kan het op de een of andere manier namelijk niet laten om zo ongeveer elke vijf minuten te kijken op de live scoring site van www.europeantour.com Ook vandaag was dat niet anders. Godzijdank werd vanochtend eindelijk mijn internet geleverd, waardoor ik niet naar een of ander fout internetcafé hoefde.

Het fijne van de site van de Europese Tour is dat je kunt zien wat elke speler op elke hole maakt. Bij normale toernooien wordt dit elke hole geupdate, maar voor dit soort toernooien gebeurt dat maar eens in de drie holes. Om het nog maar spannender te maken. Gelukkig helpt het als een van je collega's in Spanje zit en met de desbetreffende speler meeloopt, zodat hij je zo nu en dan een update kan geven.

De start is met een bogey op de eerste hole slecht, maar daarna begint het te lopen bij Besseling. Met vijf birdies in de volgende veertien holes komt hij op -8 te staan, waar zeer waarschijnlijk -10 nodig is om bij die beste 30 te horen. Aiaiaiai, nog maar drie holes dus om nog twee slagen te winnen. YES, via mijn inside man hoor ik dat Wil een birdie op de 16e maakt waardoor hij nog maar één slag hoeft te winnen. De 17e levert na een iets te lange afslag niet op. Nog één hole te gaan! De drive op 18 is perfect, nog 160 meter naar de vlag, een makkie voor dit soort jongens. Jammer genoeg eindigt zijn bal net niet op de green, maar net er buiten op zo'n 7 meter van de vlag... Alles kan nog! Slechts een miezeige 7 meter is Besseling verwijderd van een nieuw jaar op het hoogste niveau. Slechts 7 meter verwijderd van een heldenstatus (althans, bij mij dan op dit moment). Slechts 7 meter verwijderd van een enorme boost voor zijn, niet al te sterke,zelfvertrouwen. Slechts 50 fucking centimeters houdt hij over na zijn putt. Weg Europese Tour, weg zelfvertrouwen en weg heldenstatus. Klote, ik baal hier toch wel stevig van. Maar goed, je kan niet zeggen dat hij het niet geprobeerd heeft. Uiteindelijk wordt Besseling 32e en mist hij dus op één slag zijn kaart. 'What doesn't kill you, makes you stronger,' moest de jonge rossige golfer hier maar van opsteken. Gewoon een jaartje Chalenge Tour en dan volgend jaar weer knallen op het hoogste niveau.

Ook voor mij zit de dag er op, ik ben kapot van de spanning en toe aan een borrel.

Alsof dit allemaal nog niet genoeg is speelt mijn cluppie PSV zometeen ook nog eens voor een plaats in de tweede ronde van de Europa League. Gelukkig heb ik net mijn nagels geknipt...

Ruben van der Zaag